Door je collega’s in een warm bad terechtkomen (blog)

Op maandagochtend zat ik net in overleg met Wendela, onze manager van de divisie detacheringen, toen Roland binnenliep. Met een taart. “Ik ben jarig vandaag en dus dacht ik, ik breng hier ook even een taartje naartoe!” Roland is een gewaardeerde collega die ik in de loop van de jaren al op verschillende plekken in het bedrijf tegengekomen ben.

Hij werkte een aantal jaren geleden op de afdeling handverpakken, waarna hij een tijd lang een van de teams bij Na-Nomi onder zijn hoede heeft gehad. Op dit moment werkt hij – met veel plezier zegt hij zelf – bij Presikhaaf Schoolmeubelen in de productie. En daar zijn ze ook blij met hem want nadat hij daar onlangs iets bijzonders had gedaan, werd hij op een stoel gezet in het midden van het bedrijf en kreeg hij applaus van zijn collega’s.

Ondanks dat Roland buiten deur werkt, loopt hij eens in de zoveel tijd bij mij of bij Cantor, manager afdeling productie, binnen voor een praatje of een kop koffie. Of hij stuurt ons een van zijn gedichten die hij schrijft.

Lunchwandeling
Olga, die op de afdeling e-fulfilment werkt, had een briefje op mijn bureau gelegd waarin ze vroeg of ik op dinsdag mee wilde lopen tijdens de lunchwandeling. Ik was al een tijdje niet mee geweest en zij had zelf ook niet op haar netvlies gehad dat we weer van start waren gegaan met de wekelijkse wandeling in de buurt.

Het was lekker weer dus eigenlijk wel heel fijn om eventjes een frisse neus te halen. Naderhand mailde Olga via LinkedIn of het niet goed zou zijn om via de verschillende borden op de werkvloer weer even aandacht te vestigen op het feit dat iedereen van harte welkom was om op dinsdag om 13:00 uur mee te lopen. Want er waren vast andere collega’s die dit graag zouden weten.

Appen
Dezelfde avond appte Jolanda; haar man Hennie, die net als zij ook bij Scalabor werkt, was die ochtend geopereerd in Rijnstate. Hij was nog niet uit narcose maar het leek dat de operatie geslaagd was. De afgelopen dagen hebben we een paar keer geappt en heb ik Jolanda ook even gezien terwijl ik een rondleiding gaf aan Manon van de HAN. Inmiddels weet ik dat het inderdaad weer beter lijkt te gaan met Hennie en dat hij revalideert in de Maartenskliniek.

Zowel Hennie als Jolanda zetten zich al jaren in voor de personeelsvereniging. Zo zijn ze betrokken bij het jaarlijkse Sinterklaasfeest maar is er ook zonder hen geen maandelijkse bingoavond. Tijdens de ziekte van Hennie houden ze me op de hoogte van hoe het gaat, iets wat ik erg op prijs stel. Tijdens de rondleiding merkte Manon op dat het haar opviel dat mensen zo open waren, elkaar in de gangen groeten en persoonlijke dingen vertelden. Ergens weet ik dat ook wel maar omdat je zelf in het bedrijf werkt, sta je er niet bij stil hoe bijzonder dit eigenlijk is.

Afscheid
Bij het afscheid van Alexandra kwam dezelfde observatie aan de orde. Alexandra heeft ons de afgelopen zeven maanden geholpen als interim manager communicatie. We zijn haar daar zeer dankbaar voor, want ze is vorig jaar zomer snel ingestapt waarna ze belangrijk is geweest bij een aantal grotere projecten die we afgelopen maanden hebben uitgerold. Onze abri campagne, de activiteiten van het Samen voor een Baan netwerk tijdens de maand van de 1000 voorbeelden (inclusief fantastisch Inclusief Magazine en slotevent), de productie van meerdere Scalabor filmpjes (inclusief de nieuwjaars- Scalabor Bruist film: kijk maar eens op onze website voor alle verschillende video’s) en het ontwerp van wat we de Klantreis noemen: de algehele communicatie voor kandidaten die bij ons een traject volgen.

Alexandra komt als interimmer bij nogal wat organisaties over de vloer, ze merkte op dat het afscheid van ons haar zwaar viel omdat ze het enorm naar haar zin had gehad, echt een bijdrage had kunnen leveren en in een warm bad terecht was gekomen. Ik vind dat een enorm compliment voor al onze collega’s. Ook wij vinden het jammer weer afscheid te moeten nemen maar dat is het lot van interim opdrachten.

Hartelijk verwelkomd
Je zou je kunnen afvragen of dat warme bad locatie gebonden is. Maar toen ik afgelopen week het gemeentehuis van Lingewaard binnenliep om de start bijeenkomst van het lerend netwerk Inclusiviteit van de HAN en Instituut Gak bij te wonen, merkte ik hoe warm de ontvangst daar was: in de hal van het gemeentehuis waren Tonnie en twee van haar collega’s druk bezig met schoonmaakwerkzaamheden. Alle drie zijn ze al tijden gedetacheerd in Lingewaard waardoor ik ze nog niet allemaal persoonlijk had ontmoet. Maar ze wisten direct wie ik was en verwelkomden mij meer dan hartelijk. Sterker nog, ze gaven aan het leuk te vinden dat ik langs kwam, terwijl ik het nu juist zo leuk vond om door onze eigen mensen zo hartelijk verwelkomd te worden.

Boodschap
Op woensdag was ik door het Sociaal Ontwikkelbedrijf van Zutphen op uitnodiging van Martin, bekend van het tv-programma De Wasstraat, uitgenodigd om een aftrap te geven bij hun netwerksessie. Het ontwikkelbedrijf daar is nog niet zo lang van start en het mooie daar is dat het een gedragen initiatief en samenwerking is van alle verschillende partijen in de gemeente, die te maken hebben met werk, zorg en onderwijs.

En omdat samenwerken een werkwoord is, hadden ze een gezamenlijk overleg gepland waarin ze wilden werken aan hun profilering: hoe maken we nu duidelijk wie we zijn en wat we doen. Van mij wilden ze graag weten welke tips ik ze mee kon geven vanuit onze ervaring bij Scalabor.

Mijn boodschap was dat wanneer er een ding is dat bij ons het verschil heeft gemaakt is dat we elkaar als collega’s zien en behandelen. Dat klinkt misschien heel logisch maar dat is het niet. Want in de wereld van de arbeidsontwikkeling en die van de zorg, denkt en spreekt men vaak nog over cliënten of “de doelgroep”.

Dat geeft ongelijkheid aan, is paternalistisch. Want als jij mijn cliënt of patiënt bent, ben ik jouw behandelaar en jij de verzorgde. Terwijl wanneer wij collega’s van elkaar zijn, we werken voor hetzelfde doel, voor hetzelfde bedrijf. En ja, dan is er ook sprake van een zekere hiërarchie en heeft de ene medewerker een uniform aan de andere een pak. Maar in de essentie zijn zij beide medewerkers van dezelfde organisatie die als collega’s samenwerken om gezamenlijk iets te bereiken. Dan ga je dus met elkaar op een bepaalde manier om.

De goede weg
Afgelopen week hebben mijn Scalabor collega’s mij meermaals, door de manier waarop ze ook met mij omgaan, wederom duidelijk gemaakt hoe belangrijk dat is en hoe dat uiteindelijk het verschil maakt. Dan hoef je ook niet aan de buitenkant een verhaal te verzinnen om je te profileren, dan ben je samen het verhaal en hoef je er alleen maar voor te zorgen dat je laat zien wie je bent.

Door mensen uit te nodigen in je bedrijf om met eigen ogen te zien wat er gebeurt of door die verhalen die er al zijn te vertellen. Het feit dat de pitches die tijdens de bijeenkomst in Zutphen gegeven werden over de profilering beoordeeld werden door een aantal van hun eigen medewerkers geeft mij aan dat ze op de goede weg zijn. Dat wordt vast een mooi bedrijf met collega’s in plaats van cliënten!

Foto van Het Ondernemersbelang // editie 01 – 2020